پادکست | سفرنامه صوتی «شاید اربعین» (روز شانزدهم - قسمت دوم)

ورودم به بین‌الحرمین همراه شد با یک کاروانی از ترکیه. من چیزی از نوحه‌شان نمی‌فهمیدم. اِلا ابلفضل، قارداش، لبیک یاحسین..
علی الظاهر آمده‌اند برای وداع. مداح یک‌دفعه چیزی گفت که همه فریاد کشیدند. اما من فقط قارداش را فهمیدم. شاید روضه وداع حسین با عباس بود. نمی‌دانم...
کاروان، حالِ بین‌الحرمین را عوض کرده. همه گوشی به دست فیلم می‌گیرند از احوال آنها. از بس سوز دارد نوحه‌شان.
با آنها وارد حرم شدم. بدون بازرسی. کسی کاروان را بازرسی نمی‌کند. محافظان همه، بی‌اختیار گریه می‌کنند. آخر اصلا عباس را چه نیاز به حفاظت! چرا اساعه ادب می‌کنم من! مگر کسی می‌تواند مدعی حفاظت از علمدار کربلا باشد؟! علمدار کربلا خود محافظ خیمه حسین است و نگهبان ناموس علی.
کمی آن طرف‌تر شیعیان پاکستانی سینه می‌زدند. محکم و به سبک خودشان. چیزی نمی‌فهمم جز زینب، عباس و حسین...
ایرانی‌ها نگاه‌شان می‌کردند و اشک می‌ریختند. بدون آنکه چیزی از زبانشان بفهمند. چند آفریقایی نزدیک‌ می‌شوند. برخلاف پاکستانی‌ها آرام و با طمانینه بر سینه می‌زنند. مداح پاکستانی آرام آرم لحنش را تغییر می‌دهد. یحتمل می‌خواهد روضه بخواند. سینه‌زنی قطع می‌شود. مداح تند تند چیزهایی می‌گوید و بقیه اشک می‌ریزند. ناگهان محکم میزند بر صورتش! یک ایرانی هم میزند!
ای وای! آخر مگر تو می‌فهمی او چه می‌گوید؟!
حتما نه. اما چندباره می‌زند. آخر چرا؟!
یحتمل فکر می‌کند مداح دارد روضه زینب را می‌خواند در بالای تل...
او می دوید و من می دویدم
او می برید و من می بریدم
اینجا تنها نقطه‌ایست در عالم که زبان نمی‌خواهد، مترجم نمی‌خواهد، دیکشنری نمی‌خواهد تا بفهمی چرا هندی‌ها می‌زنند بر سر وصورت‌شان یا چرا ترک‌ها اشک می‌ر‌یزند. اینجا فقط بگو حسین، زینب، عباس. همین سه واژه بس است تا تو با شیعه کشمیری، هندی و ترک ساعت‌ها بنشینی و اشک بریزی بی‌آنکه کلمه‌ای بدانید از زبان هم.
اگرچه هرکه با پرچم کشور خودش آمده بین‌الحرمین لکن همه زیر پرچم حسین‌اند و در حفاظت عباس.
دهکده جهانی یا نظم نوین جهانی یعنی همین که من با شیعه‌ی روسی بنشینم پای روضه پاکستانی اشک بریزم و شیعه فرانسوی چشم‌هایش خیس شود و زائر ایرانی محکم بزند بر صورتش، بی‌آنکه چیزی بفهمیم از روضه پاکستانی، جز حسین، عباس، زینب...

منبع: جام جم آنلاین